Als 16-jarige deed ik voor het eerst vrijwilligerswerk via VONO in AlbaniĆ«. We gingen onder andere woningen opknappen in een krottenwijk in Bathore, gelegen naast de hoofdstad Tirana. In een van deze āhuizenā van 4 bij 4 meter woonde een oude vrouw met haar 7 kinderen. Om haar familie te onderhouden, moest zij leren schoenzolen plakken voor een Italiaans merk, waarvan ze de naam niet mocht zeggen. Zij moest omgerekend 50 euro borg betalen om te verzekeren dat ze geen leer zou stelen. Dit terwijl ze per schoen 10 eurocent betaald kreeg voor een schoen waar later āMade in Italyā onder kwam te staan. Een verhaal dat mij altijd is bijgeblevenā¦
Nu 4 jaar later heb ik geleerd dat veel Albanese mensen hebben gewerkt voor (voornamelijk) Italiaanse schoenmerken. Mijn droom is om de voorheen werkloze schoenmakers een eerlijk salaris te bieden voor hun ambacht. Door connecties in AlbaniĆ« heb ik nu schoenmakers voor mij werken, die 4 dagen werk hebben aan het maken van Ć©Ć©n paar nette schoenen. Deze zijn niet werkzaam in Tirana, maar juist meer in het werkloze binnenland. Dit gaf mij de energie om dit op te starten: het creĆ«ren van banen voor mensen die graag willen werken. Zo is er iemand die werk heeft aan het branden van de logo’s, iemand anders die de dozen maakt en vanzelfsprekend de schoenmakers. De winst die ik krijg uit dit bedrijf, investeer ik weer in AlbaniĆ« om nog meer banen te creĆ«ren. Met projecten zoals deze wordt daardoor voorkomen dat de Albanese vluchtelingenstroom blijft toenemen. Ik hoop in de toekomst meer (verschillende) producten te kunnen leveren en de mensen hier en daar blij te maken.